Maine
Door: Angeline
Blijf op de hoogte en volg joop
29 Juni 2019 | Verenigde Staten, Portland
Maine
“I think of the trees, how simply they let go, let fall the riches of a season, how without grief (it seems) they can let go and go deep into their roots for renewal and sleep...imitate the trees”.May Sarton. Citaat uit een van haar dagboeken.
Zij leefde gedurende een groot aantal jaren van de vorige eeuw aan de kust van Maine.
Ik kijk uit over een wilde tuin. Uit de hand gelopen groenten tussen weelderige tuinplanten. Een veld met hoog gras dat afloopt naar een bossige diepte. Aan de overkant van het dalletje een ander sfeervol houten huis. Een raccoon wandelt rustig uit zicht. Die laat zich niet wegjagen, zegt Jordan, de vrouw des huizes. Die komt voor t kattenvoer. Jordan werkt als nurse practioner in een ziekenhuis op enkele uren rijden. Ze werkt fulltime en snelt als een wervelwind door t huis, bakt taarten ondertussen. Een duizendpootje. Dan is psychiater (ik zag de DSM5 in de gastenkamer staan), duidelijk aangedaan door de zwaarte van zijn werk in een State mental hostipal. Veel forensisch werk. Na een grote dip is hij gestopt en doet alleen nog inval werk. Zijn private practise gaf hij ook op, na eindeloze gevechten met de verzekering over diagnoses en behandelingen. Wij horen t met ontsteltenis aan. De ambtenaar is hier de baas over de professional. Ons voorland?
Eerder vandaag fietsten we langs de oceaankust, over Mackworth Island, waar we een vos zagen. Van het plaatselijke type. Met een dikke horizontaal gestreepte staart. Aan de overkant van de diepe zeearm zien we Portland liggen.
We waren hier eerder. Ooit dronken we hier, na de wildernis van New Found Land en Nova Scotia, voor het eerst weer echte koffie. Portland blijkt het foody walhalla van de hipsters. Je kunt nergens eten zonder reservering. En WiFi is in het restaurant leven taboe.
Op een schommelbankje kijken we uit over de oceaanarm. De vele eilanden, het licht, de New England style huizen met hun gekleurde bearchairs in the frontlane. De bomen. De kleuren. Langzaam glijden de Nederlandse besognes weg.
We zijn er weer. Maine.
“I think of the trees, how simply they let go, let fall the riches of a season, how without grief (it seems) they can let go and go deep into their roots for renewal and sleep...imitate the trees”.May Sarton. Citaat uit een van haar dagboeken.
Zij leefde gedurende een groot aantal jaren van de vorige eeuw aan de kust van Maine.
Ik kijk uit over een wilde tuin. Uit de hand gelopen groenten tussen weelderige tuinplanten. Een veld met hoog gras dat afloopt naar een bossige diepte. Aan de overkant van het dalletje een ander sfeervol houten huis. Een raccoon wandelt rustig uit zicht. Die laat zich niet wegjagen, zegt Jordan, de vrouw des huizes. Die komt voor t kattenvoer. Jordan werkt als nurse practioner in een ziekenhuis op enkele uren rijden. Ze werkt fulltime en snelt als een wervelwind door t huis, bakt taarten ondertussen. Een duizendpootje. Dan is psychiater (ik zag de DSM5 in de gastenkamer staan), duidelijk aangedaan door de zwaarte van zijn werk in een State mental hostipal. Veel forensisch werk. Na een grote dip is hij gestopt en doet alleen nog inval werk. Zijn private practise gaf hij ook op, na eindeloze gevechten met de verzekering over diagnoses en behandelingen. Wij horen t met ontsteltenis aan. De ambtenaar is hier de baas over de professional. Ons voorland?
Eerder vandaag fietsten we langs de oceaankust, over Mackworth Island, waar we een vos zagen. Van het plaatselijke type. Met een dikke horizontaal gestreepte staart. Aan de overkant van de diepe zeearm zien we Portland liggen.
We waren hier eerder. Ooit dronken we hier, na de wildernis van New Found Land en Nova Scotia, voor het eerst weer echte koffie. Portland blijkt het foody walhalla van de hipsters. Je kunt nergens eten zonder reservering. En WiFi is in het restaurant leven taboe.
Op een schommelbankje kijken we uit over de oceaanarm. De vele eilanden, het licht, de New England style huizen met hun gekleurde bearchairs in the frontlane. De bomen. De kleuren. Langzaam glijden de Nederlandse besognes weg.
We zijn er weer. Maine.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
