Kitty’s place, bronchitis en ‘n kapotte kabel

Ik heb nog nooit in een weitje gekampeerd samen met twee ezeltjes. Eentje komt op je schoot zitten, als je niet op let. Zo is me net verteld door Kitty.
De zon is net onder de heuvels van The White montains onder gegaan en de kilte treedt in. Joop komt opgewarmd onder the hot shower vandaan.
Wat een dag. Het begon voor mij met een duik in The White river. Stil, glashelder water en een opwarmend zonnetje. Ik bedacht me, al zwemmend, hoe lastig t is om te beschrijven wat we hier mee maken. Het fietsen door dit land, zo een met wat er hier is. De natuur, de grote schaal van alles. En hoe heerlijk het is om dit samen te beleven.
Een prachtige tocht door Vermont. Groene heuvels, tot bergen. Lieflijk, verlaten. Her en der prachtige houten huizen. We hebben t al vaker proberen te beschrijven wat een pracht.
Heuvels. Joop hoestend en proestend omhoog, zo ver hij kwam. Soms duwde ik zijn fiets omhoog en hijgde hij uit in de berm, of op de oprijlaan van een huis. Bij een van die huizen kwam een vrouw vragen of we iets nodig hadden. Ijswater werd gehaald. We mochten blijven, kamperen zelfs. Zij moest weg. 15 minuten later kwam ze terug. “I understood you need a doctor? But the docter is not where you are going, it is in Rochester..” en ze verdween weer.
Wat een wonder weer.
We bezochten de dokter, die tijd vrij maakte in een druk ‘scedule’. Bronchitis, is de conclusie. En met een recept voor specifieke antibiotica stonden we weer buiten. Maar geen pharmacy hier. Nee, die is over the Hill...
Joop’s fiets is ondertussen ook ziek geworden. Toevallig is er in Rochester, een dorp van niets ook een fietsenmaker met een missie. To be there where nobody thinks you are. In the middle of nowhere. Onmiddellijk onderzocht hij Joops fiets. Diagnose: versleten versnellingskabel. Net op tijd voordat hij knapt. Ook mijn fiets werd nog even op verborgen zaken onderzocht. Voor 20 € was het allemaal gefixt.
Daar stonden we. Een zieke man, een gerepareerde fiets en een enorme berg ahead. We aten nog maar een taartje en een glas bio limonade in een café annex tweedehands bookstore. Ik kwam er prachtige boeken tegen, helaas te zwaar.
In de hitte van de late namiddag stonden we te liften. Ditmaal zonder succes. We besloten door te fietsen. Tot een meer strategisch punt. Een prachtig dorp, met een prachtig vergane glorie hotel verscheen. “Good food” zei het uithangbord. Wat een zin had ik daar in.
Helaas, alles vol. Ook de buurvrouw die aan overflow management doet was vol. Met in ieder geval een vers gebakken pizza achterop ging de tocht van de zieke man en zijn vrouw verder. De zon zakte steeds verder.
Ik hoopte op een onverwachts hotel, of een cabin te huur. Niets van dat alles. Tot er een lullig bordje langs de kant verscheen. Je zou er geen stuiver voor geven. ‘Campsites, hot showers ‘. Een oudere man rommelde wat in een weiland. Ik vroeg hem er naar. Hij bekeek me van top tot teen en zei:” Yes, we do..”
Even later stonden we met een ouder echtpaar te praten in hun yard. Een romantisch zooitje. Oude caravannetjes, bearchairs, wijnranken, rozenstruiken. En honden en ezeltjes.
Winters wonen ze in South Carolina tegenwoordig. De winters hier zijn ze te bar. Dan laden ze alle lifestock in een trailer en gaan naar de warmte.
Avonturiers, op een andere manier.
Opgelucht, altijd fijn als iets een naam heeft en beheersbaar lijkt te zijn, ga ik straks slapen. In het vertrouwen dat we morgen een lift krijgen naar de stad met de apotheek.
Eerst lekker die beloofde warme douche nemen.