‘Baby donkeys for sale’ en ander moois

Nee. Ik heb geen ezeltje in mijn tas gestopt. Ik ben zelfs niet eens gaan kijken. De verleiding was groot en ik betrapte me ook op een snelle gedachte: “zou je kunnen hardlopen met een ezel?”. En hoe zou Marie het vinden, een ezel als maatje?
Onzin natuurlijk. Een ezel wordt wel 60 jaar en ik geen 120. Wel bijna 65. Ongelooflijk.
We snellen langs de wegen. Kleinschalig weelderig boerenland. Korte, maar felle klimmetjes. Regelmatig een blik op ‘zee’, die geen zee is. De prachtige, oorspronkelijke Victoriaanse houten huizen over het land verspreid. De een nog romantischer dan de ander. We zouden er zo willen wonen.
We komen in een fruittelers gebied. En ja: ‘Dutchroad’ en Nederlandse namen. Als we ergens aan het water staan, stopt een auto. In gebroken Nederlands worden we aangesproken door Tim van de Berg. Zal ik jullie foto maken? Zijn ouders zijn ooit geëmigreerd. Vanavond komt er familie uit Alkmaar langs. Of we willen blijven? Hij wijst zijn huis aan, op een heuvel boven het water. En zijn zeilboot, die helaas een kapotte motor heeft, vandaag.
De Nederlandse settlers namen appelpitten mee en plantten boomgaarden hier. Nu is dit een van de productiefste appel gebieden van de VS. We zien de Nederlandse namen op de kaart. Zo is er ook een stadje ‘De Witt’. Wie weet ooit familie geweest?
Maar ook andere settlers waren hier. Namen als ‘macedon’ en ‘greece’, ‘Suracuse’ spreken boekdelen. Getuigen de namen van heimwee? Of is dat te romantische gedacht? Waren het gewoon de enig bekende namen? Bij zo een settlergebied zie ook vaak een oude begraafplaats. Daar liggen ze. De oude avonturiers. Gedreven door armoede en oorlog, maar t moet toch ook een hoop moed gevergd hebben. Om alles op te geven en de oceaan over te steken. Met wat zaadjes van de tuin thuis in je bagage.
We slaan het hartelijke aanbod beleefd af. We moeten door. Over twee dagen hopen we bij de Niagara falls te zijn. Dan nemen we de noordkant van Lake Erie, Canada in. En steken dwars door Michigan en nemen een ferrie naar Wisconsin. Het zal krap worden qua tijd. We zullen zien.
94 km op de teller vandaag en een kleine 1000 in totaal. Maar er liggen er nog minstens zoveel.
Lakeroad langs Sodus point en later Puttneyville is betoverend mooi. Alsmaar zinderende blikken op de ‘zee’, glinsterend in de verte.
Een snikhete dag, na de regen van gisteren. Er wordt gewaarschuwd voor een hittegolf, dit weekend.
Om een campground te vinden moeten we in Puttneyville van onze route af. De kustweg verandert. Projectontwikkelaars zijn hier bezig. De oorspronkelijke oude huizen staan er zieltogend bij, verlaten. Waarschijnlijk wordt de grond hier duur opgekocht om er hele wijken van protserige villa’s neer te zetten.
Onderweg doen we alvast inkopen. Statepark campgrounds liggen altijd in the middle of nowhere en hebben niets te koop. In de ene winkel kopen we een salade to go. Even later sta ik buiten met een enorme plasticzak vol attributen die samen het geheel moeten vormen. Hoe vervoer ik dat? Joop stalt een plastic beker rode wijn in zijn bidonhouder. Bij de volgende generalstore, waar we even stoppen voor een ijsje (chocolade, heerlijk), komt Joop naar buiten met bekers clamchowder, onze lievelingssoep.
Onze fietsen behangen met plasticzakken rijden we de campground op. De beheerder vinden we verstopt in ‘the wolf cabin’. Een beeldschoon huisje waar ik zo zou willen wonen. Binnen hangen foto’ s van grijze wolven. Zo mooi. Even denk ik aan Luna’s gele wolvenogen en haar wolfse gewoontes. Ach..
En dan staat het rode tentje weer. En eten we heerlijk warme soep. En een door elkaar gehusselde salade.
Een mooie dag.