Boreas road on The Adirondacks

Wind, striemende regen en donderslagen. Zo hard dat het Chinese schemerlampje op de bovenste verdieping van ‘Paradox house’ eerst spontaan uitging, om later tot twee maal toe weer aan te gaan. Heel dankbaar dat we nu niet in het tentje lagen maar in een luxe bed, kon ik toch de slaap niet vatten. Wat drukt er zo op me, hier in dit huis?
Vanmorgen, aan het ontbijt, werd het me duidelijk. Dreigende dood en allerlei vormen van traumatisering spelen in dit mooie, oude familiehuis in The Adirondacks. Daarover later meer.
Ik deed mijn “dat is een verhaal apart-project” vanmorgen in een heel bijzondere context. Onder een meer dan levensgroot schilderij, gemaakt door Annelise, de vrouw des huizes, jaren geleden. Een engel die smachtend opkijkt ten hemel met de aardbol in haar schoot. Ooit gemaakt voor een vredes manifestatie in Den Haag en beroemd geworden. Terwijl ik filmde sprong de huiskat in beeld en gaf kopjes. Later probeerde hij mijn statief om te gooien. Met resultaat dat het beeld een vreemde beweging in zich heeft. Ondertussen ging Annelise door met vertellen van de meest zware en akelige zaken in haar loopbaan als psychiatric nurse. Tot slot wenste ze elk echtpaar ‘een beetje kanker’, omdat het je nader tot elkaar brengt...Zo heeft het voor hen gewerkt.
Buiten herademde ik. Buiten, in The Adirondacks.
Deze streek is een staat op zichzelf. Ooit, eind 19e eeuw heeft de staat NY dit land ter grootte van alle Wild parks van de VS bij elkaar en meer, gekocht. Om de watervoorziening van de stad NY veilig te stellen. Degenen, meestal Indianen, die er land hadden mochten het houden, maar onder voorwaarden. De rest is en blijft van de staat. Er mogen geen grote winkels zijn, geen neon uithangborden, geen vervuilende industrie. Voor elke verandering op je landje moet je toestemming vragen. De viervoeters hier, beren, wolven, coyotes, Bobcats, herten, moose, doen het goed. Hun belangen gaan voor. De mens hier doet t minder goed. De bevolking is arm en trekt steeds meer weg. Degenen die blijven geloven in dit evenwicht. “Just like in the 50’s”.
“Paradox house” staat hiervoor symbool. De grootvader die dit ‘boardinghouse’ bouwde, was goed voor alle mensen hier, en deelde zijn eten met ieder die het nodig had.
De man des huizes is de laatste die er van deze familie rest. Allemaal gestorven aan kanker. Nu is hij aan de beurt en is daar rustig onder.. Annelise blijft over. Alleen in dit huis, in dit gebied. Onmetelijk groot en verlaten. Terwijl ze ooit in Wenen haar ‘roots’ had...
Ik kan me de paniek wel een beetje voorstellen.
We fietsen voort. The Howard Hill op. Berucht. We hoorden er al over reppen.
En nu zitten we hier voor het rode tentje. We hebben t gehaald, ook Joop, en rusten uit. Ver van de bewoonde wereld. Geen winkel in de buurt, de hele dag ook niets tegen gekomen.
Brood, kaas, koffie, een paar bananen en een zak gevriesdroogde pasta. Dat is de voorraad.
Ik zet de tent op en redder wat. Joop gaat nog een stukje fietsen.
En komt terug met de buit. Allerlei soorten biertjes, losgekregen van kampeerders her en der.
De wind kan dan wel hard waaien op Boreas Road, maar de ware spirit krijg je er niet uit geblazen