Alvin and the hidden ‘make America great...’cap
Door: Angeline
Blijf op de hoogte en volg joop
06 Juli 2019 | Verenigde Staten, North Haverhill
Zaterdag
We zitten op de koele veranda van een knusse cabin. Voor ons wappert de Amerikaans-Canadese vlag. Beneden ons rijden golfkarretjes met alle soorten en maten vlaggen en andere nationalistische gadgets voorbij. De mensen meestal in maat XXL.
Als je hier op een campground staat, neem je je eigen karretje mee. Niemand loopt. Not-done. Laat staan fietsen. We worden bekeken met een mengeling van respect en haast een soort zieligheid. Dun zijn, weinig eten, beweging nemen, het wordt als een sneue vorm van zelfbeknotting gezien. Het is er, dus neem het. Dat is het motto.
Joop is ziek. We hebben de tent verruild voor een huisje.
Alvin, de man van het golfkarretje van gisteren is de eigenaar hier. Nadat hij zijn bedrijf in chemische zaken succesvol heeft verkocht, is hij met pensioen. En besteedt hij zijn tijd, samen met zijn vrouw aan de campground, die ze jaren daarvoor al gekocht hebben. Alvin vond dat het zo niet kon. Ziek, in de hitte. Er kwam toevallig een huisje vrij en voor een minimaal bedrag konden we het betrekken. Joop is moe, hoest en heeft lucht te kort, voelt zich overall ellendig. Het idee van een rustdag brengt al wat verbetering. Of is dat wishful thinking?
We worden omringd door de beste zorgen. Door Alvin, door de groep mensen daarom heen, door de schoonmakers die Joop extra snel in bed wilden krijgen.
Ik zal hier verder niet reppen over de zorgen die er in mijn achterhoofd zitten. Die zijn er.
Wat me puzzelt is het contrast. De aardigheid, zorg en zorgvuldigheid die hier heerst, om je op je gemak te doen voelen, je erbij te laten horen. Het is haast tastbaar.
En de politieke kleur. Eerst probeerde Alvin ons uit de tent te lokken met grapjes die je als contra De Grote Leider zou kunnen interpreteren. Hij testte ons uit.
Live free or die, is het motto van de staat New Hampshire. Geen staatsbemoeienis. Geen helm op moeten op de motor. Geen beperkingen. Vrijheid is precies dat.
Voor een beperkte groep. Voor de ‘ons soort mensen’, wij zijn binnengeklaard, wij worden beschermd. Met zorg omgeven. De oude pioniers mentaliteit? De ‘in-group’ beschermen tegen de onbekende en gevaarlijk, bedreigende buitenwereld? Binnen de ‘in-group’ wordt je veel vergeven als je de gezamenlijke idealen maar nastreeft. Joop kreeg gisteren bij het afscheid na het bier drinken bij de RV een hand, ik een toch wel vrij innige omhelzing. Voelde niet perse verkeerd. Maar toch..
Hij fluisterde dat hij zijn ‘make America great again” pet selectief opzet....
We zitten op de koele veranda van een knusse cabin. Voor ons wappert de Amerikaans-Canadese vlag. Beneden ons rijden golfkarretjes met alle soorten en maten vlaggen en andere nationalistische gadgets voorbij. De mensen meestal in maat XXL.
Als je hier op een campground staat, neem je je eigen karretje mee. Niemand loopt. Not-done. Laat staan fietsen. We worden bekeken met een mengeling van respect en haast een soort zieligheid. Dun zijn, weinig eten, beweging nemen, het wordt als een sneue vorm van zelfbeknotting gezien. Het is er, dus neem het. Dat is het motto.
Joop is ziek. We hebben de tent verruild voor een huisje.
Alvin, de man van het golfkarretje van gisteren is de eigenaar hier. Nadat hij zijn bedrijf in chemische zaken succesvol heeft verkocht, is hij met pensioen. En besteedt hij zijn tijd, samen met zijn vrouw aan de campground, die ze jaren daarvoor al gekocht hebben. Alvin vond dat het zo niet kon. Ziek, in de hitte. Er kwam toevallig een huisje vrij en voor een minimaal bedrag konden we het betrekken. Joop is moe, hoest en heeft lucht te kort, voelt zich overall ellendig. Het idee van een rustdag brengt al wat verbetering. Of is dat wishful thinking?
We worden omringd door de beste zorgen. Door Alvin, door de groep mensen daarom heen, door de schoonmakers die Joop extra snel in bed wilden krijgen.
Ik zal hier verder niet reppen over de zorgen die er in mijn achterhoofd zitten. Die zijn er.
Wat me puzzelt is het contrast. De aardigheid, zorg en zorgvuldigheid die hier heerst, om je op je gemak te doen voelen, je erbij te laten horen. Het is haast tastbaar.
En de politieke kleur. Eerst probeerde Alvin ons uit de tent te lokken met grapjes die je als contra De Grote Leider zou kunnen interpreteren. Hij testte ons uit.
Live free or die, is het motto van de staat New Hampshire. Geen staatsbemoeienis. Geen helm op moeten op de motor. Geen beperkingen. Vrijheid is precies dat.
Voor een beperkte groep. Voor de ‘ons soort mensen’, wij zijn binnengeklaard, wij worden beschermd. Met zorg omgeven. De oude pioniers mentaliteit? De ‘in-group’ beschermen tegen de onbekende en gevaarlijk, bedreigende buitenwereld? Binnen de ‘in-group’ wordt je veel vergeven als je de gezamenlijke idealen maar nastreeft. Joop kreeg gisteren bij het afscheid na het bier drinken bij de RV een hand, ik een toch wel vrij innige omhelzing. Voelde niet perse verkeerd. Maar toch..
Hij fluisterde dat hij zijn ‘make America great again” pet selectief opzet....
-
06 Juli 2019 - 15:36
Marijke:
Hoi lieverds, wat een ontmoetingen! Interessant! Dealen met al die tegenstrijdigheden. Toch een andere wereld.is Joop weer opgeknapt? Een intense manier van leven..... -
07 Juli 2019 - 08:19
Lia:
Ach jeetje Joop, beterschap en gauw weer samen genieten, hoeft niet perse op de fiets hè -
07 Juli 2019 - 14:36
Marion :
Hey Angeline en Joop< Vandaag ontdekte ik de link in mijn whatsapp om jullie trip weer te volgen. Ik ben gelijk gaan lezen!
Hopelijk voel je je snel beter, Joop en kunnen jullie weer snel verder. Ondertussen kun je ook genieten van de rust, het comfort en elkaar.Ik weet nu heel goed hoe blij je kunt zijn met warmte, stromend water en goede bedden en/of een bank!
Liefs ook van Eduardo! -
07 Juli 2019 - 17:44
Kees:
Hoi Joop en Angeline,
Maak me best een beetje zorgen over Joop. Mooie groene en gastvrije omgeving daar zie ik. Geniet er even lekker van. Het is geen aangenomen werk hoor dus helemaal niet gek om zo nu en dan wat smokkelen met de fietskilometers. -
07 Juli 2019 - 18:44
Simon:
Complimenten Angeline!
Helder heel beeldend beschreven.
Hedonistisch met een afbakening van 'ons kent ons' lijkt het wel.
Die pet passen jullie niet; gelukkig maar.
Hopelijk gaat het weer beter met Joop.
On the road again..?
lliefs en sterkte!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
