Another day in ‘the windy city’

De wind jaagt het water van Lake Michigan tegen de kades van Grant park. Fietsers en hardlopers in de frisse ochtend lucht. Een stralende hemel. We nemen het veerbootje naar Navy pier, noordelijker. De vergezichten geven associaties met andere steden aan t water. Venetie komt voorbij. Een verre kerk op een rotspunt. Maar ook New York. De skyline langs de Hudson.
Het bootje draait langs de rivier, de Chicago. Boten moeten worden ‘geschud’ tussen meer en rivier. De rivier maakt een grote bocht door de stad. Hier staan de beroemde gebouwen. Grote architecten hebben hier gewerkt. Na de grote brand, half 19e eeuw, moest er veel herbouwd worden. Dit trok beroemde bouwers aan. Er was geld. De industriële revolutie was hier in volle gang.
We stappen uit en wandelen verder. Winderig is het hier.
Toch is dit niet wat de stad de geuze naam ‘windy’ gegeven heeft. Het zijn de politici.
We staan paf voor een enorme glazen wolkenkrabber met inmense letters erop geplakt. TRUMP. Toch is het ook niet deze man die deze stad die bijnaam gegeven heeft.
Chicago is een lastige stad om te besturen. Democraten en Republikeinen houden elkaar in de houdgreep.
Een heftige stad. Heftige manieren. Vorig weekend werden twee moeders doodgeschoten. Ze probeerden rivaliserende gangs tot rede te brengen en hielden hun pleidooi. Een auto reed langs en schoot ze neer.
Toch is er hoop. Op 20 mei 2019 werd Lori Lightfoot gekozen tot burgemeester. Een zwarte en lesbische vrouw. Om alle vooroordelen maar even in beeld te brengen. Bonnie en Frank hebben beiden op haar gestemd. Als zo vele stadsgenoten ‘zat’ van het gekonkel. En bang dat hun ‘vote’, ‘lost’ zou zijn.
Het is stil nu rond de vermoorde moeders. Niemand komt in actie.
Heeft het lef.
We lopen noordelijk over Michigan avenue. Alle grote ‘brands’ zitten hier. Anomiem gebied. Het kan overal zijn. Witte mensen shoppen, zwarte mensen bedienen, als ze geluk hebben. Als ze pech hebben zitten ze met hun hele gezin op het trottoir. Een zieke vader, een energieke moeder die bij haar vier kinderen de moed erin probeert te houden. Onder een boom. Op een kleedje neergestreken. Met een bordje erbij: ‘we are homeless’.
Vijfhonderd duizend festivalgangers proberen ondertussen ook hun plekje in te nemen. Waar wij gisteren zaten is nu een groot ‘event’ gaande. Meisjes in niets meer dan een bikini met een netpanty erover heen, jongens geheel getatoeëerd, meisjes met haren in alle kleuren, lange jurken uit de sixties. Alles komt voorbij, richting festivalterrein. Over ons hoofd vliegen helicopters. Politie per fiets en te paard. Chicago is ‘hot’.
Wij lopen voort. Geen fietsers zijn we meer, ook geen festivalbezoekers. Anonieme voorbijgangers.
De fiets-vervoers-dozen hebben we inmiddels bemachtigd. Dukptape en viltstift ook. Lange afstandsfietsers in transit.
Een ander aspect van ons beider wezen gloeit op. We bezoeken het Art Institute of modern art. Meerdere malen als het beste museum ter wereld beoordeeld door Tripadvisor.
We doen ons te goed.
Weer buiten rennen we langs een beeldengroep, ‘Angora’ getiteld. Plein, vertaald uit het Grieks. Hoge, bronzen gestaltes van menselijke onderlijven, sommigen dicht op elkaar, anderen meer uit een. Schijnbaar lopend. Ontspannen. Mensen van vlees en bloed, kleiner, veelal met hond, er tussen door lopend. Prachtige te fotograferen beelden.
We rennen voort. We hebben een date met Bonnie en Frank.
We zijn beland in de oudste jazzclub in Chicago. Jazz Case. Opgericht in 1947. De man ‘himself’ kondigt het concert aan, gezeten in een rolstoel. 93 jaar oud.
We herademen na een lange dag. De eerste fiets-loze dag.
Another day in ‘the windy city’ eindigt in ‘a night at the club’.
Goed.