Grand Rapids, grande finale

De rivier kleurt roze in de ondergaande zon. Stil water, ook al stroomt t snel. Een kampvuurtje. Rondom vuurvliegjes. De compagnons op deze reis. Hun heldere lichtjes lijken vonken, ontsnapt aan t vuur en hun eigen weg gegaan. We hebben ze wel rond de schemering kunnen bestuderen. Als het ware een mug met een lichtgevend zakje er onder. Er zijn diverse theorieën over het hoe en waarom. Wat het meest aanspreekt is dat het een communicatiemiddel is. Ze geven elkaar signalen. Mooi idee.
We nemen vanavond afscheid van ze. Hoe doen we dat? Hoe nemen we sowieso afscheid van een reis als deze?
Elk jaar weer is het afkicken.
Van de openlucht, 24 uur per dag. Van het fietsen, de landschappen, van elkaar op deze manier. De intimiteit van samen de reis maken, problemen oplossen, de lol er van in zien. Hoe precair soms ook. Ausdauer hebben.
Joop’s ritsel en regel vermogen/lust is hier goud waard. Mijn praktische en creatieve vermogens vullen dat goed aan, en andersom.
De ontmoetingen, het avontuur. S morgens geen idee hebben waar je s avonds slaapt. Heerlijk.
De lange afstandsfietser zijn is een identiteit geworden. Een staat van zijn en leven. Elk jaar weer voel ik me enige dagen onthand in ‘gewone kleding’ in plaats van het korte zwarte fietsbroekje en het hemdje. De haren verstopt onder de helm is ook een gemak. Niks te maken met ‘hoe zit mijn haar?’. Make up en oorbellen zijn er allang uit. Heerlijk. Basic. T stinkt een beetje, dat wel. In onze tassen, in de tent, de slaapzakken.
De laatste ruim 60 km gleden gemakkelijk weg. Goed wegdek, de wind is gaan liggen. Het land toonde zich van zijn beste zijde. Heftige wolkenluchten en weeldige begroeiing. Soms uitgestrekte sojavelden waar een busladingen gastarbeiders op losgelaten worden. Zo verloren, zo inmens om daar te werken. Onder een gloeiende zon.
Het ging zo snel. In ene: Bowling green. Onze eind bestemming. Er is kermis, een ‘fair’. 14.000 bezoekers. Nergens een slaapplek te vinden. En wel zijn nog wel zo vroeg in de middag.
De huurauto is er wel. Een dag eerder. We kunnen hem nu al meekrijgen. We komen op het lumineuze idee een stukje ‘fietspad’ te doen met deze 4x4 pick-up truck.
En zo eindigt de fietstocht in een vloek en een zucht. Fietsen in de bak, boodschappen doen en karren maar.
Grand Rapids. Het ligt op ons pad, maar we hadden te weinig dagen om er te komen. Per auto is het een uurtje rijden. Verbijsterd zijn we, ontwend.
De prachtige river stroomt hier over rotsen en versnelt haar gang op duizelingwekkende wijze.
Een simpele campground. Niet eens water te krijgen maar we zijn blij. De buren komen al snel met flessen aanzetten.
We zitten uren aan t water. Nostalgisch, melancholisch.
Dit is even uitstel, even een tussenstadium. We zijn ergens nog fietsers, ook al liggen ze in de laadbak. We lopen nog in fietskleding. We stinken nog, want er is hier geen douche.
Morgen zal het anders zijn. Weg van de fietsroute. De keiharde. ‘Turnpike’ op. Vier uur rijden naar Chicago. De auto inleveren. En dan.. dan zijn we weer even die fietsers. Verloren, maar dapper in een miljoenenstad. Dan maken we een tocht van 20 km door die stad.
En arriveren we hopelijk bij onze Warm Showers hosts. Na ruim 1800 km gefietst te hebben.
Een adres aan het meer. Lake Michigan. Het derde meer van deze tocht.
Illinois. De zesde staat. Waar de tijd een uur verder op gaat. Verder weg van huis.
Het westen trekt. We spreken met elkaar af de rest, naar Seattle, volgend jaar te doen. Dit moet afgemaakt worden. Het westen moet bereikt. Misschien wel in omgekeerde richting vanwege de ‘prevailing winds’. We zullen zien.
Het was mooi, het was goed.
Net als de Grand Rapids, alles stroomt. Het is goed.