Balans hersteld in Ohio

Ik zit op een plastic stoeltje voor het kantoortje van een campground. Naast me staan twee enorme opgeblazen kerstmannen me goede vakantie toe te wensen.
We zijn in het achterland van lake Erie. De enige camping in verre omstreken. En waarom hier? Een snelweg, een spoorlijn, en kilometers in de omtrek dode velden.
Vandaag begon met treurig weer, een ontbijt wat je eigenlijk niet wilt eten, maar het is zonde om het niet te doen.. in een treurig verwaarloosde ontbijtruimte de Economo lodge waar we een kamer hadden. Het enige onderkomen in die buurt, bij Euclid, gisteren.
De volgende overnachtingsplek die we konden vinden is deze campground, een hele dikke 90 km verder. De weersverwachting vanmorgen aan t ontbijt was ook treurig. ‘ spotty storms’, rainshowers, heigh temperatures.
Een prachtige tocht langs Erie. Ik geniet er elke centimeter van in de wetenschap dat het morgen afgelopen zal zijn. Dan draaien we weg van het water. Richting Bowling green. En uiteindelijk Chicago.
Het einde zet in. Voelbaar bij de personen op de fietsen. Afscheid. De laatste dagen van dit nomadische bestaan.
De wind was stevig, tot hard. En zuid-west. Vol tegen.
En Cleveland ligt op het fietspad. Geen ontwijken aan. Het pad voert langs het water. Naast de snelweg. Alsof ze er een klein stukje aangeplakt hebben waar de fietsers nog net kunnen rijden, waar wat bootjes liggen en even verder op ook het vliegveld. Een soort verlenging van het land over het water. De wolkenkrabbers torenden boven ons. Een rivier moest worden overgestoken via een reusachtige oude brug. Hoog boven land en water. En de wind maar bulderen.
Eindeloze buitenwijken, langs het water. Het ene huis nog mooier dan het ander. Achtertuinen met aanlegsteigers en bootjes. Private property... Niet voor ons. We fietsten voort. We verloren ons netje met groenten en fruit. Zo maar. Niets van gemerkt in die wind. Soms kan ik zo uit zien naar een appel of peer. Nee, vandaag niet.
Na ruim 60 km ging Joops zachte protest over in een harde actie. Ik stop en wil niet meer. Hij lag in het gras, in de schaduw onder een boom. Ik zat er naast.
We sudderden verder in de hitte. Het was leeg in mijn hoofd. Niet onprettig. Geen gedachtes, geen zorgen, gewoon blanco en best ok. Geen idee hoe lang we daar zaten.
“Are you allright?”, vroeg een vrouwenstem. Om een lang verhaal kort te maken: de fietsen in de pick-up, man ging mee. Mijn telefoon fungeerde als Tom Tom en daar gingen we, richting die enige camping. “We know, we know.. we miss campgrounds too”... “And we are also sorry about our President.., tell everyone about that in Europe..”.
Bij deze doe ik dat.
Superaardige mensen, geëngageerd, in een prachtig huis aan t meer. Dat wel. Toen we het verhaal van de grassmower man vertelde die ons wegjoeg van zijn bankje, zeiden ze in koor. “We try to make up for all those Americans”.
En zo is de balans in Ohio weer hersteld.
En staan wij op een lelijke campground, zonder internet, met een kapotte Amerikaanse telefoon, met haast geen echt eten bij ons, toch heel happy bij ons rode tentje... nog even hier.