Take a load off Fanny aan het Erie kanaal
Door: Angeline
Blijf op de hoogte en volg joop
20 Juli 2019 | Verenigde Staten, Middleport
De mobiele fauteuiltjes staan eerste klas. De diverse kaarten liggen uitgespreid aan onze voeten. Tot zo ver, en verder?
Een dagje Erie kanaal. Op t jaagpad ernaast, 75 km lang. Met fikse tegenwind. Die ook wel weer lekker was, gezien de temperatuur. In het café waar we lunchten met heerlijk tomaten-basilicum soep en een geitenkaas wrap met verse groenten, stond de televisie bol van de waarschuwingen voor the heat wave die hier blijkt te heersen. Een lijst met “coolingpoints” verscheen. Waar moet je heen gaan als je warm loopt..
Eerst, zoals gisteren hadden we t idee langs het Amsterdam-Rijnkanaal te fietsen, of de Amstel. Later werd t lieflijker, Franser. In ene waren we in de Po vlakte. Een zinderend hete, broeierige vlakte met mais zo ver het oog reikt en moerassen. Tot er ook wijnbouw verscheen. Toscane!
Het Erie kanaal werd rond 1825 in gebruik genomen, na jarenlange arbeid van vele mensen en veel geld. Het vervoer van levensmiddelen zoals graan en andere grondstoffen naar NYC was in ene veel goedkoper door het kanaal. Kleine stadjes verschenen langs het water. Brockport, Albion, Medina en Middleport, waar we nu neergestreken zijn. Met typische eind 19e eeuwse industriële bouw. Onveranderd sindsdien. Ik zag winkeletalages waarvoor je in Europa een moord zou doen. Bewerkt hout, gebold glas, mooie oude kleuren qua verf. En ze staan leeg. De handel is hier weg. Het kanaal ligt er stil en onbenut bij. Treurig. De vele ijzeren bruggen getuigen van een optimistisch verleden. De toekomst lachte deze streek toe.
Recenter was er de hoop op het toerisme. Een groot uithangbord informeert de voorbijganger over openbare toiletten, WiFi , food en warme douches. We hebben ze niet kunnen vinden. De mensen die we er naar vroegen wisten van niets. In een dorp van 1000 inwoners. De enige winkel hier is het gas station. Bier en chips in de aanbieding. Desgewenst konden ze wel een vegetarische pizza maken. Dat dan weer wel. Het café serveert fried stuff.
We hebben het rode tentje maar gewoon opgezet onder dat uithangbord. Bob, onze ‘host’ van vannacht heeft ons verteld dat elke gemeente langs het kanaal in principe faciliteiten ter beschikking heeft gesteld.
De buren kwamen ons water brengen. Verder lijkt niemand op te kijken van die twee mensen op stoeltjes voor hun tent langs het kanaal.
We bekijken opnieuw de route. De tijd dringt. Bovenlangs of onderlangs lake Erie? En hoe Chicago te benaderen? Helemaal fietsend zullen we dat niet halen. Hoewel we nu flink wat kilometers halen, komen we toch dagen te kort. We stellen de beslissing nog even uit. Morgen is de Niagara dag! Nog 30 Miles te gaan voor het wereldwonder!
Bob fietste vanmorgen een stuk met ons mee. Hij koos de bijpassende fiets uit zijn collectie. Alsof het om een kleur panty gaat, of zo iets.
Na een heerlijk ontbijt namen we afscheid van Jean, de van oorsprong Siciliaanse vrouw van Bob. En drukten haar op t hart dat ze naar Europa moet gaan. Zo Italiaans en dan nooit in Europa, laat staan in Italië geweest.
Ach, Jean.
Vannacht speelde de tekst van een liedje van The Band door mijn hoofd. ‘Take the load off Fanny...’. Alsmaar.
In onze slaapkamer werden we omringd met foto’s van het gelukkige gezinnetje van ooit. Jean, Bob en hun aangenomen zoon, wiens naam onbekend gebleven is. Foto’s die je in een huiskamer verwacht. Of niet. Maar in de gastenkamer? Gisteravond kwam het gesprek op de zoon, de goede vrienden die gaan verhuizen naar North Carolina waren erbij. Jean zuchtte en vertrok haar gezicht.
Vanmorgen vroeg ze ons of we de zoon hadden zien binnen komen.. Nee, gezien hadden we hem niet. Maar eerlijk gezegd wel gehoord en gevoeld. Alsmaar ging zijn slaapkamer deur open, op een kier en sloot dan weer snel als wij in de buurt waren. Soms was er een schim te zien of had je het gevoel begluurd te worden. Ik kreeg er de rillingen van.
In de afscheidsomhelsing vroeg Jean of we positieve dingen wilden schrijven op de Website van Warm Showers’, voor hun adres aan het Eriekanaal.
Zoveel hartelijkheid en inzet voor de voorbijkomende fietsers.
Dat zullen we zeker doen en ook een schietgebedje toevoegen voor de naamloze zoon en zijn Italiaanse mama.
Een dagje Erie kanaal. Op t jaagpad ernaast, 75 km lang. Met fikse tegenwind. Die ook wel weer lekker was, gezien de temperatuur. In het café waar we lunchten met heerlijk tomaten-basilicum soep en een geitenkaas wrap met verse groenten, stond de televisie bol van de waarschuwingen voor the heat wave die hier blijkt te heersen. Een lijst met “coolingpoints” verscheen. Waar moet je heen gaan als je warm loopt..
Eerst, zoals gisteren hadden we t idee langs het Amsterdam-Rijnkanaal te fietsen, of de Amstel. Later werd t lieflijker, Franser. In ene waren we in de Po vlakte. Een zinderend hete, broeierige vlakte met mais zo ver het oog reikt en moerassen. Tot er ook wijnbouw verscheen. Toscane!
Het Erie kanaal werd rond 1825 in gebruik genomen, na jarenlange arbeid van vele mensen en veel geld. Het vervoer van levensmiddelen zoals graan en andere grondstoffen naar NYC was in ene veel goedkoper door het kanaal. Kleine stadjes verschenen langs het water. Brockport, Albion, Medina en Middleport, waar we nu neergestreken zijn. Met typische eind 19e eeuwse industriële bouw. Onveranderd sindsdien. Ik zag winkeletalages waarvoor je in Europa een moord zou doen. Bewerkt hout, gebold glas, mooie oude kleuren qua verf. En ze staan leeg. De handel is hier weg. Het kanaal ligt er stil en onbenut bij. Treurig. De vele ijzeren bruggen getuigen van een optimistisch verleden. De toekomst lachte deze streek toe.
Recenter was er de hoop op het toerisme. Een groot uithangbord informeert de voorbijganger over openbare toiletten, WiFi , food en warme douches. We hebben ze niet kunnen vinden. De mensen die we er naar vroegen wisten van niets. In een dorp van 1000 inwoners. De enige winkel hier is het gas station. Bier en chips in de aanbieding. Desgewenst konden ze wel een vegetarische pizza maken. Dat dan weer wel. Het café serveert fried stuff.
We hebben het rode tentje maar gewoon opgezet onder dat uithangbord. Bob, onze ‘host’ van vannacht heeft ons verteld dat elke gemeente langs het kanaal in principe faciliteiten ter beschikking heeft gesteld.
De buren kwamen ons water brengen. Verder lijkt niemand op te kijken van die twee mensen op stoeltjes voor hun tent langs het kanaal.
We bekijken opnieuw de route. De tijd dringt. Bovenlangs of onderlangs lake Erie? En hoe Chicago te benaderen? Helemaal fietsend zullen we dat niet halen. Hoewel we nu flink wat kilometers halen, komen we toch dagen te kort. We stellen de beslissing nog even uit. Morgen is de Niagara dag! Nog 30 Miles te gaan voor het wereldwonder!
Bob fietste vanmorgen een stuk met ons mee. Hij koos de bijpassende fiets uit zijn collectie. Alsof het om een kleur panty gaat, of zo iets.
Na een heerlijk ontbijt namen we afscheid van Jean, de van oorsprong Siciliaanse vrouw van Bob. En drukten haar op t hart dat ze naar Europa moet gaan. Zo Italiaans en dan nooit in Europa, laat staan in Italië geweest.
Ach, Jean.
Vannacht speelde de tekst van een liedje van The Band door mijn hoofd. ‘Take the load off Fanny...’. Alsmaar.
In onze slaapkamer werden we omringd met foto’s van het gelukkige gezinnetje van ooit. Jean, Bob en hun aangenomen zoon, wiens naam onbekend gebleven is. Foto’s die je in een huiskamer verwacht. Of niet. Maar in de gastenkamer? Gisteravond kwam het gesprek op de zoon, de goede vrienden die gaan verhuizen naar North Carolina waren erbij. Jean zuchtte en vertrok haar gezicht.
Vanmorgen vroeg ze ons of we de zoon hadden zien binnen komen.. Nee, gezien hadden we hem niet. Maar eerlijk gezegd wel gehoord en gevoeld. Alsmaar ging zijn slaapkamer deur open, op een kier en sloot dan weer snel als wij in de buurt waren. Soms was er een schim te zien of had je het gevoel begluurd te worden. Ik kreeg er de rillingen van.
In de afscheidsomhelsing vroeg Jean of we positieve dingen wilden schrijven op de Website van Warm Showers’, voor hun adres aan het Eriekanaal.
Zoveel hartelijkheid en inzet voor de voorbijkomende fietsers.
Dat zullen we zeker doen en ook een schietgebedje toevoegen voor de naamloze zoon en zijn Italiaanse mama.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
